Piłkarze ręczni i A. Radwańska na tarczy kończą swoje najważniejsze imprezy ostatnich dni, w styczniu 2012r. A to przecież początek roku olimpijskiego.

Szczypiorniści plasują się na 9 miejscu w Mistrzostwach Europy w Serbii a Agnieszka po raz piąty nie dociera do półfinału turnieju wielkoszlemowego , tym razem, znowu w Australii. Na tarczy, to może zbyt mocno powiedziane, ale adekwatne do naszych oczekiwań. Myślę, że sami uczestnicy tych zmagań też liczyli na więcej. Wymęczona wygrana z Niemcami piłkarzy ręcznych, trochę na osłodę, nie satysfakcjonuje ani ich, ani tym bardziej nas. Cały turniej grali po prostu słabo. Źle i nierówno wyglądało zaangażowanie, nakreślona taktyka i co można było też niekiedy  zauważyc, umiejętności / obrona, atak, celnośc  podań i rzutów, a wiec skutecznośc /. Gonienie wyniku, przecież niezamierzone, w poprzednich meczach, momentami nawet udane, nie świadczy o dobrej, równej formie, właściwym przygotowaniu i nastawieniu do tego turnieju. Wyciśnięte, z dużą dozą nerwowości, potwornego wysiłku fizycznego, okupionego często kontuzjami, rezultaty spotkań, prowadzące w końcu do liczenia na wyniki meczów innych drużyn nie stanowi dobrze o naszym zespole, po którym spodziewaliśmy się dużo więcej.

 W zapowiedziach i rankingach stawiano reprezentację Polski znacznie wyżej, mając ku temu realne przesłanki. Występ Polaków na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie stoi pod wielkim znakiem zapytania i znowu zależy od końcowych rezultatów tych, obecnych Mistrzostw Europy, a nie od postawy na boisku naszej reprezentacji.

Sytuacja taka trochę wymusza pytanie, czy nasz sztab szkoleniowy, nie koniecznie z Wentą, wspaniałym kiedyś zawodnikiem i trenerem o niewątpliwych zasługach, nie powinien czegos zmienić? Systemu przygotowań i odmłodzic, puki czas, przynajmniej częściowo naszeą reprezentację. Przecież właśnie młodzi, w tych mistrzostwach niejednokrotnie, wpisywali się bardzo dobrze i znacząco w przebieg niektórych meczów, doprowadzając  do korzystnych rezultatów spotkania. Filary, rutyniarze, zawsze potrzebni , ale młodzi bardziej do przodu, do boju.

Natomiast Agnieszka Radwańska zawiodła nas swoim przygotowaniem do tego sezonu. Wygrane turnieje w Tokio i Pekinie oraz dobra postawa w ostatnim przed Australian Open turnieju w Sydney, pozwalały mieć nadzieję na lepszy wynik na kortach w Melbourne. Mimo pewnych symptomów wyraźnej poprawy, kulejących do tej pory, elementów gry naszej reprezentantki, okazało się to za mało. W dalszym ciągu, wymagane w obecnym tenisie przygotowanie siłowe i kondycyjne, pozostawia wiele do życzenia. Finezja, wyczucie, polot i widowiskowośc nie wystarczają na czołowe rakiety świata. Szkoda, ale takie są realia współczesnego tenisa i trzeba je wziąć pod uwagę w swoich treningach. Inaczej wypada się z gry o najwyższe laury.

Dobrze Agnieszce zrobiło rozstanie z ojcem, jako trenerem, alfą i omega jej poczynań tenisowych. T. Wiktorowski wprowadził nieco spokoju i pewności , a może tylko jego obecnośc sprawiła poprawę postawy Radwańskiej. Temat do zastanowienia dla niej samej i PZT.

Paradoksalnie, Aga osiągnęła najwyższe w swojej karierze miejsce w rankingu WTA – 6 i jest jedyną tenisistką z czołówki światowej, z tak wysokim miejscem, która nigdy nie doszła do półfinału turnieju wielkoszlemowego. Szacunek, jednak nie zmienia to naszego odczucia niedosytu i stanowiska, że spodziewamy się od Agnieszki lepszej i skuteczniejszej gry oraz osiągnięcia wyższego szczebla w światowym tenisie. Ma na to jeszcze trochę czasu, stać ją na to i tego jej życzymy, mając na uwadze tak jej aspiracje, jak i nasze oczekiwania olimpijskie.